Om 08.25 uur schoot ik wakker. Shit, over een uurtje moet ik me al melden in het centrum. Vlug een sprong onder de douche en snel iets gegeten om vervolgens het centrum van het durp in te wandelen. Als ik buiten wandel en de lucht bekijk en de wind voel krijg ik wederom het gevoel dat het ook deze keer niet door zal gaan. Als 3x een poging gedaan en zou het dan geen 4x scheepsrecht zijn?

Mooi op tijd meld ik me in het kantoortje en worden er een aantal vragen gesteld. He, het gaat wel door vandaag! Ik kan verder lopen naar het briefingzaaltje waar al enkele andere zitten; een echtpaar uit Israel en 2 jongens uit Engeland. We moeten nog even wachten, omdat er nog een dame (uit Sheffield) moet komen. Na 5 minuten kan de briefing beginnen en meoeten we nog wat papierwerk doorlezen en ondertekenen. Rond 09.45 uur kunnen we vertrekken. Het is zo'n 20 minuten rijden naar de plek des onheil.

Als we daar aankomen hebben we nog even de tijd voor een laatste kopje kofiie en om het toilet een bezoekje te brengen. Lijkt me een strak plan en de rest ook.

de 2 Engelse gaan als eerste weg omdat zij de 15000 trip geboekt hebben. De overige moeten nog even geduld hebben. We kunnen nog wat foto's van de omgeving maken, maar al snel worden ook wij naar binnen geroepen. We krijgen een overal aangemeten en moeten nog even langs de handschoenen en helmen. Het begint er al op te lijken zou ik zo zeggen. Van mijn buddy krijg ik de laatste instructies: hoofd achterover, borst vooruit en benen zo ver mogelijk naar achteren en hij zal de rest doen.......

Samen met de 2 Israeliers, mijn cameraman en de buddies vertrekken we. Op naar 12000 ft hoogte. ik had verwacht dat ik vrij gespannen zou zijn, maar tot dusver valt het reuze mee. De cameraman vraagt ondertussen of alles OK is en maakt al wat foto's. Hij laat tevens zien op zijn meter dat we inmiddels op 9000 ft zitten. Nog even geduld hebben dus.

Op een gegeven moment moest ik denken aan mijn oude internist, de heer Mulder. Aan hem had ik al eens gevraagd of dit zou mogen, maar zijn antwoord was vrij duidelijk: ' dit lijkt me de Goden verzoeken'. Nou ik kan hem zeggen dat ik een verzoek heb gedaan, maar geen reactie heb gehad, dusgeen bericht is goed bericht, nietwaar?

Niet veel later schuift hij de deur open en schuif ik samen met mijn buddy naar de deuropening. Mijn handen vast aan de riemen op borsthoogte, de benen onder het toestel, hoofd naar achteren en 3, 2, 1 springen maar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Van een hoogte van 12000 ft springen we uit het vliegtuigje om vervolgens een vrije val te maken met 200 km per uur voor zo' n 45 seconden. Wat is dit geweldig zeg. Enkele koprollen, smilen naar de cameraman en vooral niet vergeten om te genieten. Het uitzicht is geweldig, Queenstown in het klein, besneeuwde bergtoppen en het mooie meer. Dit is kicken, zoals Mike later zou zeggen. Op een gegeven moment schieten we de lucht in, lijkt het wel. Mijn buddy heeft de parachute geopend en we vallen iets langzamer naar beneden. Nu is het echt de tijd om te genieten van de omgeving. Maar ook dit duurt slechts kort en ik krijg de instructies om straks bij landing mijn benen op te trekken. Uiteindelijk zorgt Sven voor een smooth landing en ben ik weer een ervaring rijker. Dit zou ik zo weer willen doen. Ook het echtpaar uit Israel vond het prachtig, maar Mike kon zijn handen nog niet stil naast elkaar houden en stond nog bol van de spanning. Als ik iets later vraag hoe het is, zie ik een grote glimlach en ook hij vond het prachtig, maar 1 keer was wel voldoende voor hem.

Inmiddels ben ik weer in Queenstown en moet nog even wachten op de foto's en DVD. Wellicht kan ik straks iets op de site zetten. Net ook nog even een site inspectie gedaan met de manager van het hotel waar ik vannacht heb geslapen. Mooi 3* appartement.

Als ik mijn spullen heb opgehaald, ga ik snel verder omdat ik nog naar Te Anau moet rijden, en dit is zo'n 2 uurtjes toeren. Hier hebben ze voor me 2 nachten geboekt in het Distinction Luxmore Hotel en voor morgen een excursie naar de Milford Sound.

Groetjes, Ad